Unused postcard
De
wereldtentoonstelling van 1913 vond plaats in de
Belgische stad
Gent. Het
Bureau International des Expositions heeft de tentoonstelling achteraf erkend als de 19
e universele
wereldtentoonstelling. De
wereldtentoonstelling werd gehouden van 6 april tot oktober 1913 in de
Sint-Pieters-Aalstwijk, op de plek waar zich nu het
Citadelpark en het
Miljoenenkwartier bevinden. Met een oppervlakte van 130 hectare was dit een stuk groter dan de eerdere tentoonstelling in Brussel, waar ook toen al mee gepocht werd.
[1] Verschillende Belgische steden en een paviljoen "Oud Vlaenderen" waren van de partij
Oud-Vlaenderen was een apart deel van de wereldtentoonstelling. Men trof er 16e- en 17e-eeuwse reconstructies aan van de mooiste gebouwen uit Frans-Vlaanderen, Oost- en West-Vlaanderen, Zeeland en Henegouwen. Architect Valentin Vaerwyck kreeg de opdracht voor het ontwerp. Hij baseerde zich op een schetsboek van Armand Heins die deze regio's had bezocht.
Met het oog op de tentoonstelling werd een nieuw station gebouwd, het Sint-Pietersstation aan het nieuwe Koningin Maria Hendrikaplein. Voor de tentoonstelling werd aan dit plein ook het hotel Flandria Palace gebouwd. Ook in het centrum van Gent werd in de aanloop naar de tentoonstelling grondig verbouwd. Op de Graslei werd een groot aantal huizen grondig gerenoveerd.[3] Een aantal jaar ervoor was er al de nieuwe Sint-Michielsbrug en het toen nieuwe postgebouw[4] op de Korenmarkt. De bouw van de tentoonstelling had af te rekenen met enkele interne twisten en eindigde, op de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, met een serieuze schuldenput.[5]
De dichter Marcel Wyseur werd secretaris van het algemeen bestuur van de Wereldtentoonstelling van 1913 in Gent. De Franse piloot Adolphe Pégoud werd uitgenodigd om de sluiting van de tentoonstelling mee op te luisteren.
In het Citadelpark waren een Senegalees en een Filipijns dorp nagebouwd, waarin 128 Senegalezen en 60 Filipijnen werden tentoongesteld als levende attractie. Vlaams auteur Cyriel Buysse omschreef hen als “een mengselproduct van apen en Mongolen”.[6] Begin april 2013 bood burgemeester Termont publiekelijk zijn excuses aan[7] bij nabestaanden van de "mensentuin Wereldexpo 1913", in de aanloop naar de "Waarheidscommissie", een project van theatermaker en onderzoeker Chokri Ben Chikha, en acteur en theatermaker Zouzou Ben Chikha.
Architect Vaerwyck werd niet alleen gevraagd Oud Vlaanderen te ontwerpen maar tekende ook mee aan diens antipode: het Moderne Dorp. De strakke lijnen van stratenplan en de modernistische architectuur van het Moderne dorp stonden in schril contrast met de grillige straatjes en kanalen van het historiserende Oud Vlaanderen.[8] Na afloop van de Wereldtentoonstelling kocht Vaerwyck zich een stuk bouwgrond in de onmiddellijke omgeving waar het Moderne Dorp gestaan had. Daar startte hij in 1914 de bouw van zijn woonhuis “Eigen Heerd”. Lang zou hij er echter niet wonen want met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog week hij met heel zijn familie uit naar Engeland.
Het Modern Dorp werd gebouwd met de bedoeling de landbouw een nieuwe toekomst te geven en tegelijk het grote publiek te informeren over het plattelandsleven aan het begin van de twintigste eeuw. Het was de eerste keer dat op een wereldtentoonstelling het landbouwmilieu zo uitvoerig en uitgebreid werd gepresenteerd.
Het dorp werd gebouwd rond een marktplein met kiosk en bestond uit verschillende modelboerderijen. Er was ook een bloemisterij en melkerij. Daarnaast waren ambachtelijke bedrijven aanwezig zoals een smidse. Naast een bakkerij, trof men er ook een post, een telefoon en telegraaf aan. Rond het marktplein was er de kerk, het gemeentehuis en een modelschool. De kerk en de school waren gebouwd in traditionele stijl met typische trapgeveltjes.
Het ontwerp voor het Moderne Dorp kwam tot stand onder leiding van Paul De Vuyst, maar werd uitgevoerd door Vaerwyck en Armand Heins. Valentin Vaerwyck ontwierp de kerk, het gemeentehuis (een aangepast ontwerp zou later dienen voor het gemeentehuis[9] van Zomergem) en een burgerhuis. Het geheel van gebouwen bracht een eigentijdse interpretatie van de Vlaamse bouwtraditie. Het dorp straalde efficiëntie en moderniteit uit.[8]
Voor de bezoeker van de wereldexpo kwam dit Moderne Dorp over als een stadswijk die hen ervan moest overtuigen dat het op het platteland qua comfort even goed vertoeven was als in de stad. Verschillende types gebouwen van dit dorp vonden zo later hun weg naar de nieuwe tuinwijken die aan de rand van de steden werden aangelegd.
Tijdens de grote herdenking van de expo in 2013 dacht men dat er geen enkel authentiek gebouw de wereldtentoonstelling had overleefd. Dat veranderde toen het Vlaams Agentschap Onroerend Erfgoed in datzelfde jaar een gebouw ontdekte in de omgeving van het Universitair Ziekenhuis , goed verscholen tussen twee grootwarenhuizen en de Home Boudewijn. Het gaat om de Sint-Gerardusschool[10], het laatste authentieke gebouw dat voor de wereldtentoonstelling in Gent ontworpen werd.
Ros Beyaert en de Vier Heemskinderen Gent Expo1913
Op de wereldexpo was deze Sint-Gerardusschool de modelschool in het Modern Dorp. Ze stond links van de kerk en recht tegenover het gemeentehuis, beide realisaties van architect Valentin Vaerwyck. De school werd door het Ministerie van Kunst en Wetenschap gebouwd op basis van de nieuwste technieken qua hygiëne en presenteerde een moderne onderwijsdidactiek. Met deze modelschool ondersteunde de Belgische Staat op een heel praktische manier de honderden gemeentes op het platteland bij de geplande invoering van de leerplichtwet een jaar later, in 1914. Voor het eerst zouden alle kinderen in België het recht krijgen op onderwijs. Na de wereldtentoonstelling werd de school steen voor steen afgebroken en terug opgebouwd op zijn huidige locatie waar een vlakbijgelegen straat naar Armand Heins genoemd werd. Na de verplaatsing van het gebouw in 1914, zaten de eerste leerlingen in september 1914 al terug in de klas.
Naast deze school zijn er nog enkele kleinere relicten van de wereldtentoonstelling overgebleven. Zo zijn er in het Paul de Smet de Naeyer-park het standbeeld "Ros Beyaert en de Vier Heemskinderen" (door Aloïs de Beule en Domien Ingels) en de beeldengroep "Schoonheid – Kracht - Wijsheid” (door Jules Pierre van Biesbroeck). Op het Sint-Veerleplein werd in 1926 de zuil Sire van Maldegem geplaatst. En in het Citadelpark zijn nog enkele gevelfragmenten overgebleven van authentieke gebouwen van de expo.
L’
Exposition universelle de Gand s’est déroulée entre avril et octobre
1913. C'est la dernière manifestation de ce type en
Europe avant la
Première Guerre mondiale.
Elisabeth Gabriele Valérie Marie (
Possenhofen,
25 juli 1876 –
Laken,
23 november 1965),
prinses van België, prinses von Wittelsbach, hertogin in Beieren was als echtgenote van koning
Albert I, de derde koningin der Belgen.
Ze was een dochter van Karel Theodoor in Beieren en Maria José van Bragança, prinses van Portugal. Elisabeth was het metekind en de nicht van keizerin Elisabeth van Oostenrijk-Hongarije ("Sisi").
De jonge Elisabeth leerde Albert kennen op de begrafenis van haar tante Sophie in Beieren, een jongere zus van Sisi, die was omgekomen bij de brand in de Bazar de la Charité. Albert vertegenwoordigde zijn tante, koningin Maria Henriëtta, en zijn moeder, de gravin van Vlaanderen. Elisabeth was de derde Duitstalige vrouw aan het Belgische hof.
Op 2 oktober 1900 trouwde Elisabeth met prins Albert. Het paar had drie kinderen:
In maart 1915 gebruikte zij voor het eerst de term IJzeren Gordijn. Elisabeth doelde hiermee op de scheiding die er op dat ogenblik - midden in de Eerste Wereldoorlog - bestond tussen haar en haar geboorteland. Zij werd, als Duitse, naar gebleken is valselijk beschuldigd van het overtekenen en aan de Duitsers doorspelen van militaire kaarten van haar man, koning Albert I.[1] Zij ondernam op eigen houtje vredesinitiatieven.[2]. Zij werd in het kader van de oorlogspropaganda regelmatig afgebeeld in verpleegstersuniform, hoewel zij, anders dan die afbeeldingen suggereerden, niet als verpleegster werkzaam was. Wél bezocht zij zeer dikwijls de ziekenhuizen waarin gewonde soldaten werden verzorgd en had zij een leidend aandeel in (de totstandkoming van) het werk van het Belgisch Rode Kruis.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam zij 'discreet' tussenbeide bij het redden van joden.[3] Publieke protesten liet zij niet horen, hoogstwaarschijnlijk om haar zoon, koning Leopold III, te beschermen, die anders dreigde het land uitgezet te worden door de Duitsers.[4]
Israël eerde haar met de Yad Vashem-onderscheiding. Deze eretitel verleent Israël aan niet-Joden die Joden destijds hebben helpen onderduiken, ontkomen en overleven.
Hoe ze haar tussenkomsten kon bewerkstelligen is moeilijk te achterhalen, misschien wel dankzij haar goede contacten - zowel voor[5] als tijdens[6][7] WO II - met de orthopedisch chirurg en SS-Gruppenführer dr. Karl Gebhardt. Gebhardt was de persoonlijke geneesheer van Heinrich Himmler en voorzitter van het Duitse Rode Kruis. Hij werd op 20 augustus 1947 tijdens het artsenproces in Neurenberg wegens dodelijke sulfonamide-experimenten op vrouwelijke concentratiekampbewoners en misdadige chirurgische ingrepen ter dood veroordeeld en op 2 juni 1948 opgehangen te Landsberg am Lech.
Tijdens de Koude Oorlog reisde koningin Elisabeth naar Polen (1955), de Sovjet-Unie (1958), Joegoslavië en China (1961). Hoewel zij deze reizen in eerste instantie maakte om er muziekfestivals bij te wonen, gaven ze aanleiding tot speculaties in de - voornamelijk Belgische - pers, als zou de vorstin communistische sympathieën hebben gehad. Zij kreeg in de Belgische pers soms de titel rode oma of de rode koningin. Naar later duidelijk werd, gaven deze bezoeken ook in de Verenigde Staten aanleiding tot ongerustheid. In 1964 evenwel reisde Elisabeth met haar dochter Marie José naar de Verenigde Staten, waar zij vorstelijk werden onthaald. Eén jaar later, in 1965, stierf koningin Elisabeth op 89-jarige leeftijd aan een hartaanval.
Koningin Elisabeth was zeer kunstminnend. Zijzelf was violiste, haar leraar was Eugène Ysaÿe. In 1937 richtte zij, met hulp van Ysaÿe, het Internationale Concours Eugène Ysaÿe op dat vanaf 1951 naar haar genoemd werd en sindsdien bekendstaat als de Koningin Elisabethwedstrijd. Ook Charles Houdret, die door Elisabeth was aangesteld tot directeur van de Koninklijke Muziekkapel, was er nauw bij betrokken. De Koningin Elisabethwedstrijd wordt nog steeds jaarlijks in België gehouden, afwisselend voor piano, viool en zang. Artiesten van over de hele wereld nemen eraan deel. Na de dood van koningin Elisabeth werd koningin Fabiola beschermvrouw van deze kunstwedstrijd.
De koningin was zeer gecultiveerd en had met grote kunstenaars en wetenschappers als Camille Saint-Saëns en Albert Einstein hartelijke contacten. Ook was ze een begenadigd beeldhouwster, die graag borstbeelden maakte. Vermeldenswaardig is de buste van koning Albert als kind in marmer, gedateerd 1939.
Bekend is de bijzondere band tussen de koningin en Einstein.[8] Ze waren beiden afkomstig uit het zuiden van Duitsland en maakten kennis in 1927, toen Einstein op het paleis werd ontvangen als lid van het wetenschappelijk comité van de befaamd geworden vijfde Solvayraad voor Natuurkunde. Ze hielden van muziek, speelden samen viool en onderhielden een uitgebreide correspondentie. Het Rijksarchief bewaart 24 brieven (in het Duits) die ze uitwisselden tot Einsteins dood (1929-1955).
Élisabeth Gabrielle Valérie Marie de Wittelsbach, duchesse en Bavière, née le 25 juillet 1876 à Possenhofen et décédée le 23 novembre 1965 à Laeken (Bruxelles), épouse d’Albert Ier, est la troisième reine des Belges.
Née le 25 juillet 1876 à Possenhofen (Bavière), Élisabeth de Wittelsbach est le second enfant du duc Charles-Théodore en Bavière et de l'infante Marie-Josèphe de Portugal, fille du roi Michel Ier.
Sa marraine n'est autre que sa tante l'impératrice Élisabeth d'Autriche, la célèbre Sissi. Elle est également la nièce de l'ex-reine Marie des Deux-Siciles et de la duchesse d'Alençon.
Les membres de la Maison de Wittelsbach sont alors connus pour leur excentricité et le duc Charles-Théodore, qui a démissionné de l'armée pour devenir médecin — au grand dam de son entourage — ne craint de dire avec décontraction : « Nous avons tous un grain dans la famille. »
La duchesse Marie-Josèphe, femme charitable à la piété solide, n'hésite pas à servir d'infirmière à son mari dans la clinique ophtalmologique qu'il a ouverte à ses frais et où il soigne gracieusement les plus démunis.
La duchesse Élisabeth effectue ses études au pensionnat Saint-Joseph à Zandberg, elle parle l'allemand, le français et l'anglais, et apprend le piano et le violon.
Elle a dix ans quand le roi Louis II de Bavière est déchu, mis en résidence surveillée et retrouvé mort quelques jours plus tard dans le lac de Starnberg. Son frère et successeur, le roi Othon Ier de Bavière, est lui aussi interné depuis sa jeunesse et leur oncle Luitpold de Bavière assume la régence. Le destin tragique du roi déchu ne peut manquer d'ébranler la duchesse d'Alençon qui fut un temps sa fiancée. Quadragénaire et tertiaire dominicaine, la duchesse cherche un appui auprès de son médecin. Leur relation devient passionnelle. La duchesse cherche à quitter mari et enfants pour suivre son amant. La femme du médecin menace de provoquer un scandale. Le couple se sépare et sur les conseils du duc Charles-Théodore, la duchesse d'Alençon, condamnée pare toute sa famille y compris l'anticonformiste impératrice d'Autriche, est admise à l'hôpital du docteur Kraft-Ebing à Graz où elle est soignée sans ménagement. Elle n'en sortira que pour reprendre sa vie de couple et se consacrer avec tact à la charité envers les plus démunis. En 1891, sa fille, le princesse Louise épouse un de ses cousins bavarois, le prince Alphonse de Bavière.
Entretemps, le grand-père de la duchesse Elisabeth, le très original duc Maximilien en Bavière meurt en 1888, suivi de peu par son épouse fille du roi Maximilien Ier de Bavière et de Caroline de Bade, Ludovica de Bavière, en 1892.
En 1897, sa tante la duchesse d'Alençon périt tragiquement à Paris dans l'incendie du bazar de la Charité et l'année suivante sa marraine l'impératrice d'Autriche, Élisabeth en Bavière (dite Sissi), est assassinée à Genève.
Pour la jeune Élisabeth, une autre vie, moins tragique commence.
Lors des funérailles de sa tante Sophie, duchesse d'Alençon, victime de l'incendie du bazar de la Charité en 1897, Élisabeth rencontre le prince Albert de Belgique.[réf. nécessaire]
Second fils et plus jeune enfant du comte et de la comtesse de Flandres, le prince Albert a 22 ans. Il est le neveu du roi Léopold II de Belgique. La mort de son frère aîné a fait de lui, à 15 ans, l'héritier de la couronne en second après son père. Il a également deux sœurs : Joséphine qui a épousé en 1894 le prince Charles de Hohenzollern et Henriette qui a épousé en 1896 le duc de Vendôme, fils de la duchesse d'Alençon tragiquement décédée.
Le jeune prince, beau-frère du fils de la défunte, représente son oncle le roi des Belges, aux funérailles de la duchesse défunte à Paris en l'église Saint-Philippe-du-Roule.
Ce moment tragique rapproche les deux jeunes gens.
Quelques mois plus tard, au cours d'une promenade, celui-ci lui demandera très pudiquement: « Croyez-vous que vous pourriez supporter l'air de la Belgique ? ».
Le mariage est célébré le 2 octobre 1900 à Munich.
Le couple aura trois enfants :
À la suite du décès du roi Léopold II en 1909, son neveu Albert monte sur le trône de Belgique.
De 1909 à 1934, la reine Élisabeth lui apporte son soutien et son aide dans l'accomplissement de ses tâches de chef d'État. Son style est différent des deux premières reines (Louise-Marie et Marie-Henriette), qui avaient un rôle public limité.
La reine Élisabeth s’occupe d’œuvres de bienfaisance et de lutte contre les maladies. Elle s’intéresse à la vie musicale, artistique et intellectuelle du pays. Le peintre Eugène Laermans, le poète Émile Verhaeren, le violoniste Eugène Ysaÿe deviennent des familiers de la Cour, et Élisabeth fonde le Quatuor de la Reine mené par le violoniste liégeois Henri Koch.
Elle pratique déjà la photographie avant son mariage. Reine des Belges, elle ramènera de nombreuses photographies de ses voyages (Chine, Congo belge, Égypte, États-Unis, Inde, Pologne...). Elle a également fixé les traits des membres de sa famille et de ses amis savants et artistes (Émile Claus, Émile Verhaeren), notamment lors de son séjour à La Panne pendant la Première Guerre mondiale.
Le roi Albert Ier et la reine Élisabeth - d'origine bavaroise, donc allemande - entrent dans la légende durant la Première Guerre mondiale où ils refusent de quitter la Belgique - pays neutre - envahie illégalement par les Allemands et se réfugient en Flandres à La Panne pendant quatre ans, tandis que l'armée belge continue la guerre derrière les tranchées de l'Yser.
Par cynisme, bêtise ou cruauté, l'empereur Guillaume II envoie des membres de la famille bavaroise de la reine dans les troupes allemandes qui combattent face aux troupes belges.
On surnomme Albert le « Roi Chevalier » et Élisabeth la « Reine Infirmière ». Leurs enfants poursuivent leurs études en Grande-Bretagne et en Italie.
La reine Élisabeth apporte régulièrement son soutien aux soldats et blessés et fonde l'Orchestre symphonique de l'armée de campagne, mais, contrairement à ce que prétend la littérature hagiographique de l'époque, elle ne travaillait pas tous les jours comme infirmière à l'hôpital L'Océan de La Panne.
La reine joue également un rôle politique : sous prétexte d'aller voir ses enfants, elle transmet des messages confidentiels de son époux aux autorités britanniques.
Après l'armistice de 1918, le couple royal connaîtra une grande popularité et la reconnaissance des États alliés.
Après la guerre, la reine multiplie seule ou avec son mari les voyages officiels et privés à travers le monde.
Du 23 septembre au 13 novembre 1919, avec son époux et le prince héritier Léopold, ils se rendent en visite officielle aux États-Unis1.
Lors d'une visite dans le pueblo indien d'Isleta au Nouveau-Mexique, le roi décore de l'ordre de Léopold le père Anton Docher2, qui lui offre en retour une croix d'argent et de turquoise faite par les Indiens Tiwas3. Quelque 10 000 personnes prirent part à ces cérémonies.
Passionnée par l'Égypte antique, elle assiste le 13 février 1923 à l'ouverture du tombeau de Toutânkhamon et soutient la création de la Fondation égyptologique Reine Élisabeth, qui existe encore de nos jours.
Elle est aussi à l'origine de la Fondation médicale Reine Élisabeth et du Fonds Reine Élisabeth pour l'Assistance médicale aux indigènes du Congo belge. La reine convainc les responsables politiques de construire le palais des beaux-arts de Bruxelles, œuvre de l'architecte Victor Horta et inauguré en 1928.
Le 17 février 1934, lors d'un après-midi d'escalade à Marche-les-Dames, le roi Albert fait une chute mortelle. Élisabeth n'est plus la première dame de Belgique et se retire au profit de sa belle-fille qui devient la très populaire reine Astrid.
Mais l'année suivante, au cours d'un voyage en Suisse, le jeune couple royal est victime d'un accident d'automobile au cours duquel la jeune reine perd la vie (août 1935). La reine douairière revient à l'avant-plan et reprend toutes ses activités.
Elle consacre également plus de temps à ses petits-enfants orphelins (Joséphine-Charlotte, Baudouin et Albert) qu'elle n'a pu en accorder à ses propres enfants.
À la fin des années 1930, elle soutient la création de l'Orchestre national de Belgique, du Concours musical international Eugène Ysaÿe (rebaptisé plus tard du prénom de la souveraine), de la nouvelle Bibliothèque royale Albert Ier, sur le Mont des Arts et de la Chapelle musicale Reine Élisabeth, construite près d'Argenteuil sur un terrain offert par le baron Paul de Launoit.
Durant la Seconde Guerre mondiale, elle reste auprès de son fils le roi Léopold III au château de Laeken. Elle est surveillée par l'armée allemande mais peut circuler librement en Belgique et à l'étranger. Elle appelle Lilian Baels pour distraire son fils le roi Léopold III déprimé après la capitulation. Le couple se marie en 1941. On[Qui ?] a souvent écrit que la reine Élisabeth avait sauvé des prisonniers politiques et des juifs de la déportation4, mais les différentes sources[Lesquelles ?] se contredisent et ne permettent pas d'affirmer avec certitude que ses protestations atteignaient leur but.
Lors de la Question royale de 1945 à 1950, elle défend l'attitude de son fils aîné le roi Léopold III, mais pas publiquement pour ne pas gêner l'action de son fils cadet le prince Charles, comte de Flandre et régent de Belgique, avec qui elle a des relations difficiles. En 1951, Léopold III abdique au profit de Baudouin et Élisabeth s'installe au Château du Stuyvenberg.
La reine Élisabeth est connue pour son amour de la culture. Musicienne et sculptrice durant ses temps libres, la reine Élisabeth était l'amie de nombreux écrivains et artistes : Émile Verhaeren, Maurice Maeterlinck, Colette, Eugène Ysaÿe, Yehudi Menuhin, André Gide, Jean Cocteau, Pablo Casals, etc. Elle est élue en 1964 à l'Académie française des beaux-arts.
Son intérêt pour la médecine lui vaut de se voir attribuer le titre de docteur honoris causa de plusieurs universités et en 1954 de membre d'honneur de l'Académie royale de médecine de Belgique. Elle était également l'amie du professeur Albert Schweitzer et du physicien Albert Einstein.
Ayant toujours eu de la sympathie pour les régimes de gauche, elle entreprend à la fin de sa vie des voyages officiels dans des pays communistes (Pologne, Union soviétique, Yougoslavie et Chine), ce qui lui vaut le surnom de « Reine rouge » et la colère du gouvernement belge. Elle soutient différentes initiatives en faveur de la paix durant la guerre froide entre l'Ouest et l'Est.
Le 23 novembre 1965, la reine Élisabeth s'éteint au château du Stuyvenberg et reçoit des funérailles nationales marquées par la présence de nombreux anciens combattants reconnaissants de son soutien lors des deux guerres mondiales.
Elle est inhumée, comme tous les rois et reines de Belgique, dans la crypte royale de l'église Notre-Dame de Laeken.
Elisabeth of Bavaria (born Elisabeth Gabriele Valérie Marie, Duchess in Bavaria) (25 July 1876 – 23 November 1965) was Queen consort of the Belgians as the spouse of King Albert I, and a Duchess in Bavaria by birth. She was the mother of King Leopold III of Belgium and of Queen Marie José of Italy, and grandmother of kings Baudouin and Albert II of Belgium.
Born in Possenhofen Castle, her father was Karl-Theodor, Duke in Bavaria, head of a cadet branch of the Bavarian royal family, and an ophthalmologist of recognized reputation. She was named in honor of her father's sister, Empress Elisabeth of Austria, better known as Sisi. Her mother was Maria Josepha of Portugal, daughter of exiled Miguel I of Portugal.
An artist himself, Duke Karl-Theodor cultivated the artistic tastes of his family and Elisabeth was raised with a deep love for painting, music and sculpture. At her father's clinic, where her mother assisted her father as a nurse, Elisabeth obtained exposure to productive labour and to human suffering unusual at that time for a princess.
In Munich on 2 October 1900, Duchess Elisabeth married Prince Albert, second-in-line to the throne of Belgium (after his father Prince Philippe, Count of Flanders). Upon her husband's accession to the Belgian throne in 1909, Elisabeth became queen. The city of Élisabethville, today Lubumbashi, in the Congo was named in her honour.
At the time that Albert and Elisabeth met, Prince Albert was the heir to his uncle Leopold II of the Belgians. Albert was the second son of Prince Philippe, Count of Flanders and Princess Marie of Hohenzollern-Sigmaringen, a sister of King Carol I of Romania.
At birth, Albert occupied the third place in the line of succession behind his father and elder brother, Prince Baudouin. The unexpected death of Baudouin in January 1891 immediately raised Albert to prominence within his country. A studious, quiet man, Albert was not the choice of heir that King Leopold II would have relished. As the only living male member of his generation, Albert was guaranteed the Crown of the Belgians upon the King's death. Albert had two sisters who survived into adulthood, Princess Henriette who married Prince Emmanuel of Orléans, and Princess Josephine who married her cousin, Prince Karl-Anton of Hohenzollern-Sigmaringen, brother of King Ferdinand I of Romania.
During the First World War, she and the King resided in De Panne. The Queen made herself beloved by visiting the front lines and by sponsoring a nursing unit. Despite her German background, she was a popular queen, perceived as eagerly supporting her adoptive country.
From September 23 till November 13, 1919, the Queen, together with the King and Prince Léopold, undertook an official visit to the United States of America. During a journey in the historic pueblo of Isleta in New Mexico, the King awarded the Order of Léopold to Father Anton Docher.[1] As a memento, the King was given a turquoise cross mounted in silver made by the Tiwa people.[2] Ten thousand people traveled to Isleta for the occasion.
In 1934, Albert I died in a climbing accident in the Ardennes of Belgium, near Namur. Elisabeth lived to see her son become king (but also go into exile and abdicate), her younger son become, effectively, regent of the realm, and her grandson mount the throne.
As queen dowager, she became a patron of the arts and was known for her friendship with such notable scientists as Albert Einstein. During the German occupation of Belgium from 1940 to 1944, she used her influence as queen and German connections to assist in the rescue of hundreds of Jewish children from deportation by the Nazis.[3] When Brussels was liberated, she allowed her palace to be used for headquarters of the British XXX Corps, and presented its commander General Horrocks with its mascot, a young wild boar named 'Chewing Gum'.[4] After the war she was awarded the title Righteous Among the Nations by the Israeli government.
During the 1950s, the Queen evoked controversy abroad by visiting the Soviet Union, China and Poland, trips that prompted some to label her as the "Red Queen [according to whom?]."
Queen Elisabeth died in Brussels at the age of 89 on 23 November 1965 from a heart attack. She is interred in the royal vault at the Church of Our Lady of Laeken, Brussels. She was the 1,016th Dame of the Royal Order of Queen Maria Luisa.
- Léopold Philippe Charles Albert Meinrad Hubertus Marie Miguel, Duke of Brabant, Prince of Belgium, who became later the fourth king of the Belgians (as Leopold III), born 3 November 1901, and died at Woluwe-Saint-Lambert on 25 September 1983.
- Charles-Théodore Henri Antoine Meinrad, Count of Flanders, Prince of Belgium, Regent of Belgium, born Brussels 10 October 1903, and died at Ostend on 1 June 1983.
- Marie-José Charlotte Sophie Amélie Henriette Gabrielle, Princess of Belgium, born Ostend 4 August 1906. She was married at Rome, Italy, on 8 January 1930 to Prince Umberto Nicola Tommaso Giovanni Maria, Prince of Piedmont, born on 15 September 1904, and died on 18 March 1983, at Geneva, Switzerland. He became King Umberto II of Italy on 9 May 1946. Marie-José died 27 January 2001.
Albert I (April 8, 1875 – February 17, 1934) reigned as King of the Belgians from 1909 to 1934. This was an eventful period in the History of Belgium since it included the period of World War I (1914 - 1918), when 90 percent of Belgium was overrun, occupied, and ruled by the German Empire. Other crucial issues included the adoption of the Treaty of Versailles, the ruling of the Belgian Congo as an overseas possession of the Kingdom of Belgium along with the League of Nations mandate of Ruanda-Urundi, the reconstruction of Belgium following the war, and the first five years of the Great Depression (1929 - 1934). King Albert was killed in a mountaineering accident in eastern Belgium in 1934, at the age of 58, and he was succeeded by his son Leopold.
Albert Leopold Clemens Marie Meinrad [1] (Brussel, 8 april 1875 - Marche-les-Dames, 17 februari 1934), prins van België, hertog van Saksen, prins van Saksen-Coburg-Gotha, was van 23 december 1909 tot 17 februari 1934 Koning der Belgen.
Albert Ier, prince de Belgique, duc de Saxe, prince de Saxe-Cobourg-Gotha et héritier présomptif de la couronne belge (1905-1909) est né à Bruxelles le 8 avril 1875. Il devient le troisième roi des Belges le 23 décembre 1909, après la mort de son oncle Léopold II. À partir de la Première Guerre mondiale, il est surnommé le Roi Soldat ou le Roi Chevalier. Passionné d´alpinisme et auteur de diverses ascensions importantes, il meurt dans un accident d’escalade à Marche-les-Dames le 17 février 1934.
Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel (Brussel, 3 november 1901 - Sint-Lambrechts-Woluwe, 25 september 1983) regeerde als koning der Belgen van 1934, na de dood van zijn vader koning Albert I van België, tot 1951, toen hij na de koningskwestie troonsafstand deed ten gunste van de kroonprins, zijn oudste zoon Boudewijn.
Leopold III werd geboren in Brussel als prins Leopold van België, prins van Saksen-Coburg en Gotha.
De geboorte vond plaats in het Paleis Van der Noot d'Assche in de Wetenschapsstraat (Leopoldswijk), waar na de Tweede Wereldoorlog de Raad van State zich vestigde.[1] Bij zijn doopsel was zijn grootoom, koning Leopold II, peter. In 1909 werd hij troonopvolger en kreeg hij de titel hertog van Brabant.
De jonge Leopold kreeg huisleraars tot aan zijn veertiende jaar. In 1914, na het uitbreken van de oorlog, vergezelde hij zijn ouders en verbleef met hen in De Panne. Van 1915 tot 1919 was hij, met onderbrekingen, leerling in Eton College. Vanaf 1919 volgde hij in Brussel een militaire opleiding. Hij ondernam ook, soms met zijn ouders, grote reizen, onder meer naar de Verenigde Staten en naar Brazilië. In 1925 ging hij op studiereis in Congo.
Nadat een jaar lang het gerucht ging dat Leopold zich met de Italiaanse prinses Mafalda zou verloven[3], trouwde hij op 4 november 1926 in Stockholm met de Zweedse prinses Astrid. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren:
Leopold legde op 23 februari 1934 de eed af, nadat koning Albert I op 17 februari in Marche-les-Dames het leven liet bij een rotsbeklimming.
Op 29 augustus 1935 in het Zwitserse Küssnacht verloor Leopold III als chauffeur de controle over het stuur van de wagen en koningin Astrid werd uit de wagen geslingerd met haar hoofd tegen een perenboom, waarbij zij overleed. Leopold was licht gekwetst. Hij liet op de plaats van het ongeval een kapel bouwen.
Koning Leopold werd bedacht met talrijke eretekens hem verleend door andere landen. Als belangrijkste zijn te vermelden:
Onder i
