Charles X (château de Versailles, 9
octobre 1757 – Görz, empire d´Autriche, 6
novembre 1836),
surtout connu sous le titre de comte d´Artois (1757-1824), est
roi de France et de Navarre de 1824 à
1830.
Dernier petit-fils de Louis XV et de Marie Leszczynska, succédant à ses deux
frères, Louis XVI et
Louis XVIII,
il est le roi de France le plus âgé, à son avènement (66 ans) comme à son décès (79 ans). Attaché aux conceptions et aux
valeurs de l´Ancien Régime sans être pour autant
réactionnaire comme on l´a souvent dit, il tenta d´incarner la
continuité de l´État et de la monarchie après le violent passage révolutionnaire, tout en
acceptant en majorité les valeurs de son temps. Très pieux et
attaché aux concepts sociaux du christianisme, il semble que
Charles X attachait une certaine
importance à la condition sociale de ses peuples. Populaire chez
les paysans de la province, qui avaient mal vécu la Première République
(insurrections royalistes), Charles était au contraire moqué par
les Parisiens (souvent d´anciens sans-culottes républicains, robespierristes ou babouvistes) ; déjà perceptible sous
l´Ancien régime, la rupture entre la capitale et
la Monarchie est définitivement consommée.
Renouant avec la tradition du sacre en 1825, il est
renversé en 1830 par une nouvelle révolution parisienne qui l´oblige
à abdiquer en faveur de son fils, Louis XIX (qui abdiquera lui
aussi vingt minutes plus tard au profit d´Henri d´Artois) et à s´exiler. Ayant signé son
abdication (geste inconcevable selon les lois
traditionnelles de la Monarchie), il confie la régence à
son cousin, le duc d´Orléans, fils de Philippe Égalité.
Louis-Philippe profite de la situation pour évincer le petit
duc de Bordeaux et se faire reconnaître
« roi des Français » en seulement dix jours.
Charles X est le dernier Bourbon (de la branche aînée) à avoir été sacré
roi de France.
A postcard or post card is a
rectangular piece of thick paper or thin cardboard intended for writing and mailing without
an envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the Copper Country of the U.S. state of Michigan, and coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.