Jerusalem (/dʒəˈruːsələm/;
Hebrew: יְרוּשָׁלַיִם
Yerushaláyim;
Arabic:
القُدس
al-Quds),[i]
located on a plateau in the Judean Mountains between the Mediterranean and the Dead
Sea, is one of the oldest
cities in the world. It is considered holy to the three major Abrahamic religions—Judaism, Christianity and Islam.
Israelis and Palestinians both claim Jerusalem as their
capital, as Israel maintains its primary governmental institutions
there and the State of Palestine ultimately foresees it
as its seat of power; however, neither claim is widely recognized
internationally.
During its long history, Jerusalem has been destroyed at least
twice, besieged 23 times, attacked 52 times, and captured and
recaptured 44 times.[2]
The oldest part of the city was settled in the
4th millennium BCE.[3]
In 1538, walls were built around Jerusalem
under Suleiman the Magnificent. Today
those walls define the Old City, which has been traditionally
divided into four quarters—known since the early 19th century
as the Armenian, Christian, Jewish, and Muslim Quarters.[4]
The Old City became a World Heritage Site in 1981, and is on
the List of World Heritage in
Danger.[5]
Modern Jerusalem has grown far beyond the Old City's
boundaries.
According to the Biblical tradition, King David
conquered the city from the Jebusites and established it as the capital of the
United Kingdom of
Israel, and his son, King Solomon, commissioned the building of the First Temple. These foundational events,
straddling the dawn of the 1st millennium BCE, assumed central
symbolic importance for the Jewish people.[6]
The sobriquet of holy city (עיר
הקודש, transliterated
‘ir haqodesh) was probably attached to Jerusalem in
post-exilic times.[7][8][9]
The holiness of Jerusalem in Christianity,
conserved in the Septuagint[10]
which Christians adopted as their own authority,[11]
was reinforced by the New Testament account of Jesus's crucifixion there. In Sunni Islam, Jerusalem is the third-holiest city,
after Mecca and Medina.[12][13]
In Islamic tradition in 610 CE it became the first
Qibla, the focal point for Muslim prayer (salat),[14]
and Muhammad made his Night Journey there ten years later,
ascending to heaven where he speaks to God, according
to the Quran.[15][16]
As a result, despite having an area of only 0.9 square kilometres
(0.35 sq mi),[17]
the Old City is home to many sites of seminal religious importance,
among them the Temple Mount and its Western Wall, the Church of the Holy Sepulchre,
the Dome of the Rock, the Garden Tomb and al-Aqsa Mosque.
Today, the status of Jerusalem remains one of the
core issues in the Israeli–Palestinian
conflict. During the 1948 Arab–Israeli
War, West Jerusalem was among the areas
captured and later annexed by Israel while East Jerusalem, including the Old City, was
captured and later annexed by Jordan.
Israel captured East Jerusalem from Jordan during the 1967 Six-Day War and subsequently annexed it. Israel's
1980 Basic Law the Jerusalem Law refers to Jerusalem as the
country's undivided capital and all branches of the Israeli
government are located in Jerusalem, including the Knesset
(Israel's parliament), the residences of the Prime Minister and President, and the Supreme Court. The international
community rejected the annexation as illegal and treats East
Jerusalem as Palestinian territory occupied by Israel.[18][19][20][21]
The international community does not recognize Jerusalem as
Israel's capital, and the city hosts no foreign embassies.
Jerusalem is home to the Hebrew University and to
the Israel Museum with its Shrine of the Book.
In 2011, Jerusalem had a population of 801,000, of which Jews
comprised 497,000 (62%), Muslims 281,000 (35%), Christians 14,000
(around 2%) and 9,000 (1%) were not classified by
religion.[22]
Jérusalem (ʒe.ʁy.za.lɛm)
(ou Salem, également nommée
Hiérosolyme ou Solyme en ancien français ; יְרוּשָׁלַיִם
Yerushaláyim en hébreu [dénomination israélienne officielle] ;
arabe : القدس
al Quds ou اورشليم
Ûrshalîm [dénomination israélienne officielle en arabe])
est une ville du Proche-Orient qui tient une place centrale dans
les religions juive, chrétienne et musulmane.
La ville tient également une place importante dans les
sentiments nationaux israélien et palestinien. L’État
d’Israël a fait de Jérusalem-ouest sa capitale en
1949
puis a fait de Jérusalem « réunifiée » sa capitale après la
conquête de la partie est de la ville en 1967. Depuis, l'ensemble
des pays du monde ont retiré leur ambassade de la ville lui
contestant ce choix. Pour la communauté internationale, Jérusalem-Est est considérée comme occupée.
Jérusalem a été proclamée capitale de la Palestine en 1988, bien que les autorités
palestiniennes n'y siègent pas. La communauté internationale défend
toutefois le point de vue que le statut de la ville doit faire
l'objet de négociations entre Israéliens et Palestiniens.
La ville s’étend sur 200 km2 pour une population de
829 900 habitants en
20131.
La ville, chef-lieu du district de Jérusalem, est très
hétérogène : s'y mêlent de nombreuses religions, peuples,
groupes socio-économiques. La partie nommée « vieille ville »,
entourée de remparts, est constituée de deux
quartiers à dominante arabe, dits quartier
chrétien et quartier
musulman, ainsi que d’un quartier
à dominante arménienne et d’un quartier à
dominante juive.
Jeruzalem (Hebreeuws:
ירושלים
Jeroesjalajim, Arabisch: القدس
al-Qoeds), Aramees:
יְרוּשְׁלֶם)
is een van de twintig oudste (bewoonde) steden ter
wereld.[2]
De stad is gelegen tussen de Middellandse Zee en het noordelijke deel van
de Dode Zee. Binnen de muren van de Oude Stad liggen een joodse, een christelijke, een
islamitische en een
Armeense wijk. Hier bevinden
zich ook de meeste locaties die een bijzondere betekenis hebben
binnen het jodendom, het christendom en de islam.
Jeruzalem valt de facto onder het gezag van Israël en wordt door Israël beschouwd als zijn
hoofdstad, maar in 2002 is de stad door de Palestijnse Wetgevende Raad ook
aangewezen als de hoofdstad van Palestina.[3]
De oude Kanaänitische stad is de bakermat van het
jodendom en het christendom, en de stad en/of bepaalde plaatsen
daarin worden door volgelingen van deze religies en door de
islam als heilig beschouwd. De stad ligt in een van de
meest omstreden gebieden ter wereld, Palestina. Ondanks de aanslagen die er vrij
regelmatig plaatsvinden, trekt de uit natuursteen opgetrokken stad
jaarlijks honderdduizenden pelgrims en andere toeristen aan.
De stad telt 933.113 inwoners (2012). In 2007 waren dit er
747.621, waarvan 299.708 in West-Jeruzalem en 443.802 in Oost-Jeruzalem.[4]
Sinds het begin van de 19e eeuw zijn Joden de grootste
bevolkingsgroep van Jeruzalem en sinds midden 19e eeuw de
meerderheid[bron?]. In
1918 werd The Government Arab College opgericht en in 1925 de
Hebreeuwse
Universiteit van Jeruzalem.
Oost-Jeruzalem, door de Palestijnen gezien als hoofdstad van de
staat Palestina, vormt een heet hangijzer
binnen de internationale politiek en het Israëlisch-Palestijns
conflict. Het stadsdeel werd in 1967 door Israël op Jordanië veroverd en bezet. In 1980 werden
Oost-Jeruzalem en de omliggende Palestijnse dorpen[5]
op basis van de Jeruzalemwet door Israël geannexeerd binnen de Israëlische gemeente
Jeruzalem, een besluit dat niet erkend wordt door de internationale gemeenschap. De
Veiligheidsraad heeft deze wet in Resolutie
478 "nietig" verklaard. Met Oost-Jeruzalem inbegrepen is
Jeruzalem de grootste stad van Israël;
zonder Oost-Jeruzalem is het de tweede stad na Tel
Aviv (405.000 inwoners).
Sinds 1950 wordt Jeruzalem door Israël beschouwd als zijn
hoofdstad en heeft er het presidentsgebouw, het parlement[6],
het oppergerechtshof en de meeste ministeries gevestigd. De meeste ambassades zijn echter gevestigd in Tel
Aviv. De Palestijnse Autoriteit beschouwt
Jeruzalem als hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat. Het
Orient House van
de PLO (1879) met diplomatieke, economische en
sociaal-culturele functies werd gezien als zetel van de toekomstige
Palestijnse regering. In 2001 werd dit door Israël gesloten. De
status als hoofdstad is betwist en wordt internationaal niet
erkend[7].De
Verenigde Naties houden vast aan het 'corpus
separatum' uit het Verdelingsplan[8](zie
Geschiedenis), en hebben een en ander in 1980 nog eens
bevestigd (Resoluties 476 en
478 van
de Veiligheidsraad van
de Verenigde Naties). In de Oslo-akkoorden die in 1993 tussen de PLO en Israël gesloten waren, werd de status van
Jeruzalem nog even buiten beschouwing gelaten, en zou er vijf jaar
na dato een besluit worden genomen over de definitieve status.
A
postcard or
post card is a
rectangular piece of thick paper or thin
cardboard intended for writing and mailing without
an
envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as
wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the
Copper Country of the U.S. state of
Michigan, and
coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.
